Gewicht en ziekte van lyme

Het begin….

Vorig jaar ben ik gestart met een nieuwe opleiding, waarbij ik veel moest werken met mensen. Bij de altijd al aanwezige kwaaltjes, kwamen er nu langzaam maar beetje bij beetje nieuwe kwaaltjes bij. Ik was erg moe, mijn spieren waren stram en stijf, mijn gewicht nam in rap tempo toe, mijn huid zag er slecht uit. Moet ik er nog meer noemen? Al die kwaaltjes konden makkelijk ondergeschoven worden aan voor de hand liggende oorzaken. “Je doet iets nieuws, door al die nieuwe indrukken is het niet gek dat je moe bent”, of “Je bent net verhuisd, dan eten de meeste mensen lekkere dingen”.
Deze kwaaltjes kwakkelden een paar maanden lang voort en mijn doorzettingskracht en – toegegeven – muur voor mijn hoofd bleven ontkennen dat ik inmiddels mijn eigen grenzen aan het voorbij gaan was.
Net na de Kerstvakantie, waarin je normaal lekker tot rust kan komen, kreeg mijn hele leven een verschrikkelijke wending. Mijn vermoeidheid was erger dan ooit tevoren, juist terwijl ik dacht dat mijn bestaande vermoeidheid niet erger kon. Mijn spieren en gewrichten leken een middelvinger naar me op te steken, want zelfs al traplopen leek met de dag zwaarder te worden. Was het mijn gewicht? Ik was de afgelopen tijd, ondanks het bewuste eten dat ik altijd deed en doe, alsnog aangekomen. Maar zouden die kilo’s voor zoveel pijn en moeite zorgen? Ik wist het niet, maar wat doe je met extra kilo’s? Juist, het eraf proberen te sporten. Mijn favoriete hobby en sport, paardrijden, ging steeds moeizamer. Dit zorgde voor frustraties, boosheid en tegelijkertijd ook veel verdriet. WAAROM kan ik niet mijn sport uitoefenen? Dingen die ik nooit moeilijk vond, leken nu ineens onmogelijk. Alle plotselinge beperkingen trokken me mee in een neerwaartse spiraal. Ik, met alles in hokjes willen plaatsen, schoof dit onder aan een winterdipje. Nou ja, dipje. DIP met hoofdletters mocht ook wel gezegd worden. Toen het voorjaar lang en breed was begonnen, kwam er maar geen einde aan mijn dip. Sterker nog: het ging nog slechter. Elke keer als ik dacht dat ik het dieptepunt bereikt had, zakte ik nog dieper en dieper. Toen ik op een zekere dag tijdens het autorijden het gevoel kreeg dat ik in slaap zou vallen, was ik er helemaal, maar dan ook echt HELEMAAL, klaar mee. Ik heb mijn huisarts gebeld en gezegd dat ik met zekere spoed een afspraak wou inplannen.
Eenmaal in de wachtkamer overviel alles me. Het leek alsof ik nu pas, zo’n 20.000 grenzen voorbij mijn daadwerkelijke grens, doorkreeg hoe rot ik me voelde. Dat alles wat gaande was in mijn lichaam, al die kwaaltjes, helemaal niet zo normaal waren. Ik had mezelf lang genoeg voor de gek gehouden. Tijdens mijn afspraak was de arts heel rustig, concludeerde dat ik maar even bloed moest gaan prikken. Bloed prikken, is dat het enige? Dacht ik. Het liefst wou ik opstaan en haar door elkaar rammelen om te laten zien dat ik me zo ontzettend beroerd voelde, dat ik helemaal niet meer wou wachten! Geef me een paar pillen, spuit me desnoods plat, zolang ik me maar beter voel, gierden de gedachten door mijn hoofd. Ik moest me beter voelen, liever nog gisteren dan vandaag. Helaas, ik droop af met enkel een bloedafname formulier.
Een ruime week later, heb ik zelf de huisarts gebeld. De resultaten moesten allang binnen zijn, maar ik had nog niks gehoord. Toen ik haar telefonisch sprak, vertelde ze me dat de waarden van de schildklier niet goed waren. Niet bijzonder ernstig, er moest nog een keer geprikt worden en dan zouden ze me daarvoor medicijnen voorschrijven. Heel veel mensen gebruikten het en dan zou alles verleden tijd zijn. Dat was voor mij een mooie gedachte, eindelijk overal vanaf zijn en weer lekker kunnen leven. Wat een vooruitzicht! Uiteindelijk bleek ook de tweede keer dat de waarden van mijn schildklier afwijkend waren en werden de medicijnen voorgeschreven.
Op de dag dat ik mijn medicijnen op haal zegt de vriendelijke apotheker: “Mevrouw, wist u dat dit een medicijn is voor langdurig gebruik?”. Ik frons en antwoord dat ik daar nog niks vanaf weet. Hij vertelt me het een en ander over het medicijn en geeft me een extra dik pakketje aan informatie mee. Daar stond ik dan, met een doos pillen in mijn ene hand en in de andere hand een boekwerk aan informatie. Langdurig gebruik? Zwangerschapsdingen? Huh? Ik was volledig overvallen door zijn informatie en mijn hoofd begon even te tollen van het idee dat ik mijn leven lang waarschijnlijk aan de pillen moet.
Een vriendinnetje van me die verpleegkundige en verloskundige is, heeft me diezelfde dag veel over het medicijn verteld. Ik vond het nogal wat, maar mijn beeld was duidelijker. Vervolgens heb ik mijn moeder opgebeld, huilend. Inmiddels heb ik afgelopen jaren heel wat kwaaltjes gehad en eerder langdurige medicatie gehad. De bijwerkingen hiervan waren dusdanig dat ik daar gewoonweg slechte herinneringen en ervaringen aan over heb gehouden. Het langdurige gebruik van nieuwe medicatie vloog me dan ook behoorlijk naar de keel. Moeders, wat moet je toch ook zonder? Ze heeft mijn hele razernij, verdriet en hopeloosheid aangehoord. Een dag later belde ze me op en zei: “ik weet dat je niet van zweverige dingen houdt, maar ik ben in het verleden bij Become Healthy geweest en ze hebben me heel goed geholpen”. Ze vertelde over de werkwijze van het bedrijf en ik, die alles moet en wil begrijpen, was er huiverig voor. Maar goed, in de weken dat ik aan het wachten was op medicijnen en een voor mij passende oplossing en behandeling, had ik allang weer een nieuw dieptepunt bereikt. Dit dieptepunt was zo vreselijk, dat er woorden tekort voor waren. Ondanks het feit dat ik aan het zoeken was naar een weg om beter te worden, werd het me allemaal teveel. Ik kon niet meer zonder krukje het paard opstappen (hoewel ik altijd heel lenig ben geweest), na een kwartier deed alles zo’n pijn dat ik gedwongen was om af te stappen en mijn huid scheurde bij het minst of geringste open. Hoewel ik altijd dankbaar was voor het leven en kan genieten van hele kleine dingen, hoefde het van mij niet meer. Niet op een manier als deze.

Een half jaar verder:

In het begin van mijn behandelingen bij Become Healthy kwam al heel snel naar voren dat er een hele hoop mis was. Zo kwam de ziekte van Lyme boven drijven.
Ondanks dat de behandelingen niet “(be)grijpbaar” zijn, heb ik de kans aangegrepen om deze behandelingen een half jaar de tijd te geven. Kon ik geen vooruitgang merken, dan kon ik altijd nog beginnen aan de door de arts voorgeschreven medicatie. Dan maar zweverig of hoe je het ook noemen wilt, alles beter dan levenslange medicatie.
Wat ben ik blij dat ik naar mijn moeder heb geluisterd en onder behandeling ben gegaan bij Become Healthy. Na een paar behandelingen begon ik verschil te merken. Mijn spieren stribbelden minder tegen, ik kon de boodschappen weer tillen en het poetsen van mijn paard ging beter. Kleine stapjes, maar deze stapjes voelden als grootse overwinningen. De behandelingen gaan bij Lyme helaas niet altijd in een stijgende lijn, want er is meer voor nodig dan alleen een behandeling van e-Lybra.
Samen met een voedingsspecialist is gekeken naar mijn voeding. Wat kan wel, wat kan niet. Eerder gezegd: wat mag eigenlijk nog wel?! Het was een ENORME eye-opener wat betreft voeding. Waar ik dacht een gezonde keuze te maken, deed ik mijn lichaam te kort. Ik at dingen waar ik eigenlijk niet goed tegen bleek te kunnen. Na het eerste voedingsconsult bleef er namelijk best weinig over wat ik wel mocht. De eerste keer boodschappen doen kostte me ruim twee uur. Maar: het is gelukt! De combinatie voeding en de behandelingen bij Become Healthy hebben een enorm verschil gemaakt. Ik kreeg de vraag: “Ben je bereid om je levensstijl te veranderen”? Hierop heb ik volmondig ja gezegd, want ik wou/wil me nooit meer voelen zoals ik dat heb gedaan. Nu ik regelmatig behandeld wordt bij Become Healthy en mijn voedingspatroon anders is dan voorheen, heb ik enorme stappen kunnen maken. Ik heb mijn diploma gehaald, heb een fulltime job en kan weer paardrijden. Ben ik genezen? Nee, helaas (nog) niet. De stappen die ik heb gemaakt van toen ik zo enorm in de put zat en nu zijn een wereld van verschil. Mijn spieren zijn minder stram en pijnlijk, mijn huid is geheel hersteld en niet meer droog, mijn vermoeidheid blijft binnen de perken en ik heb het dipje met hoofdletters achter me gelaten. Ik kan eindelijk weer een beetje genieten!

Zelf had ik nooit gedacht dat behandelingen als deze mij zover konden helpen. Maar: sta er voor open en geef het een kans. Je zal versteld staan van de resultaten!

Maayke